ใต้เตียงโอลิมปิก : นักกีฬากับเซ็กซ์ข้ามชาติในหอพักนักกีฬา

“ผมกำลังเปิดซ่องในหมู่บ้านโอลิมปิก ผมไม่เคยเห็นการหมกมุ่นทางเพศมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต” โจชัว ลาคาโทส อดีตนักยิงปืนเหรียญเงินโอลิมปิกทีมชาติสหรัฐฯ กล่าวกับ ESPN

ราวกับเป็นธรรมเนียม หรืออาจจะเรียกว่าประเพณี เมื่อโอลิมปิกเวียนมาถึง ที่ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของเหล่านักกีฬาในหมู่บ้านนักกีฬา มักจะเป็นประเด็นไม่แพ้ผลการแข่งขันในสนาม

เช่นกันกับ โอลิมปิก 2024 ที่จะเปิดฉากอย่างเป็นทางการในอีกไม่กี่วัน หลังมีรายงานว่าจะมีการแจกถุงยางในทัวร์นาเมนต์ที่ปารีส ถึง 300,000 ชิ้น

แต่นั่นเป็นสิ่งที่คนทั่วไปรับรู้จากภายนอกเท่านั้น เพราะเบื้องลึกเบื้องหลัง มันอาจจะเกินกว่าจินตนาการได้

และนี่คือเรื่องราวของเซ็กซ์กับโอลิมปิกจากเหล่าผู้คนในเหตุการณ์ ส่วนจะแซ่บ หรือว้าวแค่ไหน ติดตามไปพร้อมกัน

หมู่บ้านนักกีฬา คือสถานที่ที่นักกีฬากว่า 10,000 คน ที่เดินทางมาจากทั่วโลกเพื่อชิงชัยเหรียญกลับไปอวดสายตาคนในบ้านเกิดมาอยู่ร่วมกัน และทำให้มันมีภาพลักษณ์ศูนย์รวมคนเก่งมากพรสวรรค์ ที่ทุ่มเทและเสียสละตัวเองเพื่อชัยชนะ

แต่หลายสิ่งหลายอย่างก็เปลี่ยนไปตั้งแต่ปี 1992 เมื่อมีประเด็นว่าผู้จัดการแข่งขันต้องสั่งถุงยางมาให้เหล่านักกีฬา จากนั้นใน ซิดนีย์ 2000 ก็มีรายงานว่าถุงยางกว่า 70,000 ชิ้นไม่เพียงพอต่อความต้องการ และต้องสั่งเพิ่มอีก 20,000 ชิ้น จนทำให้ในโอลิมปิกแต่ละครั้ง ต้องมีถุงยางพร้อมให้บริการในระดับ 100,000 ชิ้น

“มีเซ็กซ์เกิดขึ้นมากมาย” โฮป โซโล ผู้รักษาประตูทีมหญิงสหรัฐฯ ชุดเหรียญทองโอลิมปิก 2008 กล่าว

“ผมบอกได้เลยว่ามันราว 70-75 เปอร์เซ็นต์ของนักกีฬาโอลิมปิก บางครั้งคุณก็ทำในสิ่งที่ต้องทำ” ไรอัน โลชเต นักว่ายน้ำเจ้าของสถิติโลกสหรัฐเสริม

เหตุผลที่ทำให้หมู่บ้านนักกีฬา กลายเป็นแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมทางร่างกาย เป็นเพราะมันเป็นเหมือนชุมชนที่เหล่านักกีฬาผู้กลัดมันมารวมกัน ภายในสถานที่ปิดซึ่งไม่อนุญาตให้นักข่าวเข้ามาสอดรู้สอดเห็น

พวกเขาเหล่านี้ อุทิศตนไปกับการฝึกซ้อมอย่างหนักหน่วงเป็นเวลาหลายปี และเต็มไปด้วยพลังงานส่วนเกินมากถึง 9,000 แคลอรี จากการควบคุมอาหารในการซ้อม และทำให้สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนที่ปลดปล่อยสิ่งเหล่านั้น

ห้องอาหารเป็นสถานที่แรกให้เหล่านักกีฬาได้ช็อปปิ้งด้วยสายตา บางคนบอกว่ามันไม่ต่างจากโรงอาหารของโรงเรียนมัธยมปลาย ที่เอาไว้คอยส่องเพศตรงข้าม

“เรากินอาหารเป็นเวลาหลายชั่วโมง เพื่อดื่มด่ำไปกับอาหารตา มันทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมฉันต้องแต่งงาน” จูลี ฟาวดี อดีตนักเตะหญิงทีมชาติสหรัฐฯ เจ้าของเหรียญทอง 2 สมัย และเหรียญเงิน 1 สมัย

อีกแหล่งพบปะชั้นดีคือระเบียงของห้องพักนักกีฬา พวกเขามักจะมารวมกลุ่มทั้งหญิงและชายเพื่อทำความรู้จักกัน ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังสนั่นราวกับปาร์ตี้ในหอพักนักศึกษา

“มันไม่เหมือนกับบาร์ มันไม่กระอักกระอ่วนที่จะเริ่มบนสนทนา เพราะคุณมีบางอย่างที่เหมือนกัน” โซโล อธิบาย

“มันเริ่มจาก ‘คุณเล่นกีฬาอะไร?’ จากนั้นคุณก็ชนหมัดกัน” จิน คินท์เนอร์ นักปั่นบีเอ็มเอ็กซ์ เจ้าของเหรียญทองแดงที่ปักกิ่งย้อนความหลัง

“พวกเขาจะเปิดประตูเอาไว้ เมื่อมองเข้าไปจะเห็นพวกผู้ชายสวมกางเกงในวิ่งไล่กันเป็นวงกลม”

นอกจากนี้ ชุดแข่งของกีฬาบางประเภท ยังช่วยปลุกเร้าอารมณ์ของพวกเขาให้พลุ่งพล่านขึ้นไปอีก โดยเฉพาะชุดของนักกรีฑา ที่เกือบจะเหมือนชุดชั้นใน

“แม้ว่าหน้าของพวกเขาจะเหมือนเด็กอายุ 7 ขวบ แต่ร่างกายของพวกเขาคือคนอายุ 20” โบรซ์ เกรียร์ นักขว้างหอกทีมชาติสหรัฐฯ กล่าว

ก่อนที่สถานการณ์เหล่านี้ จะนำพวกเขาไปสู่จุดที่ลึกซึ้งอย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนจากคนนั้นไปเป็นคนนี้ คนนี้ไปเป็นอีกคน ราวกับเป็นเรื่องปกติ ใช่มันคือเรื่องปกติในหมู่บ้านนักกีฬา

“เช้าวันหนึ่ง สาบานต่อพระเจ้า ทีมวิ่งผลัด 4×100 ผู้หญิงของชาติที่ดูเหมือนมาจากสแกนดิเนเวีย เดินมาจากบ้าน ตามมาด้วยทีมชายของพวกเขา ผมพูดว่า ‘เวรเอ้ย เราเห็นสาว ๆ เหล่านี้วิ่งเล่นอยู่เมื่อคืนก่อน” โลชเตกล่าว

และไม่ว่าคุณจะมีรสนิยมแบบไหน หมู่บ้านนักกีฬา ก็พร้อมเสิร์ฟทุกสิ่งให้คุณ ไล่ตั้งแต่นักฟุตบอลสาวสุดเซ็กซี่ นักยิมนาสติกชายร่างบึก ไปจนถึงนักว่ายน้ำที่มาพร้อมซิกซ์แพ็ค

“สำหรับคนที่รูปร่างดีที่สุดคือนักว่ายน้ำและโปโลน้ำ พวกเขาออกกำลังอย่างหนักหน่วง” อลิเซีย ซาคราโมเน นักยิมนาสติกเหรียญเงินโอลิมปิกกล่าว

“และพวกนักกีฬาประเภทลู่ พวกเขาน่ารักแบบซ่อนเอาไว้ เพราะว่าพวกเขาซีเรียสกันมาก และเมื่อผ่อนคลาย มันก็เหมือน ‘คุณน่ารักจังเลย’”

อย่างไรก็ดี เนื่องจากจุดประสงค์สำคัญของการเข้าร่วมโอลิมปิก คือการแข่งขัน ทำให้ความท้าทายที่นักกีฬาต้องเผชิญคือพวกเขาจะจัดการกับแรงกระตุ้นนี้อย่างไร ซึ่งแตกต่างกันไป บางคนอาจจะค่อยมีเซ็กซ์หลังแข่งจบ แต่บางคนอาจจะทำทุกวันเป็นกิจวัตร ก่อนซ้อมหรือก่อนแข่ง

“ถ้าคุณไม่มีวินัย หมู่บ้านนักกีฬานี้ อาจทำให้เสียสมาธิมาก” โซโล กล่าว

จอห์น โกดินา อดีตนักทุ่มน้ำหนักเหรียญเงิน และเหรียญทองแดงโอลิมปิกเล่าว่าเขาเห็นมาหมดแล้วที่แอตแลนต้า 1996 ไม่ว่าจะเป็นการนัดพบกันกลางดึก หรือเพื่อนที่หายตัวไปหลายวัน

ขณะที่ เกรียร์ ซึ่งเป็นรูมเมตของ โกดินา ก็เสริมว่าในแต่ละวันมีผู้หญิงถึงสามคนมาหาเขา บางครั้งก็ห่างกันไม่ถึงชั่วโมง และหนึ่งในนั้นมาจากสแกนดิเนเวีย

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้โค้ชบางคน พยายามออกกฎห้ามทำกิจกรรม ทั้งส่งเสียงดังหรือดื่มแอลกอฮอล์ หลังเวลา 23:00 น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถทัดทานได้

มันเป็นเพราะพวกเขาถูกขับเคลื่อนด้วยความต้องการง่ายๆ ของมนุษย์นั่นคือความต้องการทางเพศ เนื่องจากใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการซ้อม ทำให้พวกเขาค่อนข้างโดดเดี่ยว และการมาแข่งโอลิมปิกก็ทำให้พวกเขาได้เจอคนที่คล้ายกัน และทำให้มันเกิดการสปาร์คได้ง่าย

“ลองคิดดูว่าการจะได้เจอใครสักคนมันยากแค่ไหน นักกีฬาโอลิมปิกต้องซ้อมตั้งแต่ 6 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็น แล้วเมื่อไรจะได้เจอใครสักคนล่ะ? ตอนนี้ความกดดันทั้งหมดจบลงแล้ว คุณกำลังจะได้เจอคนที่คิดเหมือนกัน จากนั้นมันก็ตู้ม” โทนี อาเซเวโด อดีตนักโปโลน้ำอธิบาย

ด้วยเหตุนี้ทำให้หมู่บ้านนักกีฬาเป็นเหมือนที่ปล่อยผีของพวกเขา ทั้งในเรื่องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หรือการมีเซ็กซ์ อีกทั้งยังสามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่ ทั้งในที่ลับหรือที่แจ้ง ไม่ว่าจะในห้อง ริมระเบียง หรือแม้กระทั่งบนพื้นหญ้า

“ตอนพวกเขากำลังฝึกซ้อม มันคือการตั้งสมาธิ พอพวกเขาออกไปดื่ม ก็ดื่มเป็น 20 แก้ว มันเป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิต คุณอยากสร้างความทรงจำ ไม่ว่าจะเป็นการมีเซ็กซ์ ปาร์ตี้ หรือในการแข่งขัน” โซโล กล่าว

“ฉันเคยเห็นคนมีเซ็กซ์กันในที่แจ้ง บนพื้นหญ้า ระหว่างอาคารแห่งหนึ่ง พวกเขานอนลงบนพื้นที่สกปรก”

สำหรับบางคนที่ได้เหรียญรางวัล มันยังสามารถใช้เป็นใบเบิกทางสู่การมีเซ็กซ์ หรือบางครั้งมันก็มีจุดเริ่มต้นมาจากปาร์ตี้หลังแข่งจบ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกลุ่มแลกเปลี่ยนความสัมพันธ์ระหว่างประเทศในตอนดึก

นักสกีคนหนึ่งที่เข้าร่วมการแข่งขันในแวนคูเวอร์เกมส์ 2010 เล่าว่าเคยมีเหตุการณ์ที่นักกีฬา 6 คนจาก แคนาดา เยอรมัน และออสเตรีย ออกไปนอกหมู่บ้านนักกีฬาพร้อมกัน ก่อนจะเปลี่ยนปาร์ตี้อ่างน้ำวนตอนดึก ให้เป็นปาร์ตี้เซ็กซ์ในสระน้ำ

“มันเป็นทริปเชื่อมสัมพันธ์ทางการทูต อาจเป็นเพราะพวกเขารู้สึกว่าไม่ต้องมาพบกันอีก” โกดินากล่าว

“มันยังเป็นการค้นหาสิ่งใหม่ๆ นักกีฬาโอลิมปิกล้วนเป็นนักผจญภัย พวกเขามองหาความท้าทายอย่างการมีเซ็กซ์กับบางคนที่ไม่ได้พูดภาษาของพวกเขา” เชนเบิร์กเสริม

ทั้งนี้ เรื่องราวทั้งหมดจะจบลงหลังพิธีปิด ด้วยปาร์ตี้อำลาของเจ้าภาพ และมันก็อาจจะเป็น 24 ชั่วโมงสุดท้ายแห่งการปลดปล่อยสำหรับนักกีฬาบางคน ก่อนจะเก็บกระเป๋ากลับบ้านตอนรุ่งเช้า

สิ่งสำคัญที่สุดคือหลายคนมักจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นั้น ราวกับเหตุการณ์ที่หมู่บ้านนักกีฬา เป็นเหมือนฝันตื่นหนึ่งในชีวิต